เครื่องคำนวณการสลายตัวของกัมมันตภาพรังสี

กัมมันตภาพรังสีถูกค้นพบครั้งแรกในปี 1896 โดย Henri Becquerel นักวิทยาศาสตร์ชาวฝรั่งเศสในขณะที่ทำงานเกี่ยวกับวัสดุฟอสฟอเรสเซนต์ในปี 1898 มารีคูรีค้นพบว่าพิทเบนด์แร่ยูเรเนียมปล่อยรังสีมากกว่ายูเรเนียมคำว่ากัมมันตภาพรังสีถูกคิดค้นโดย Marie Curie

การสลายตัวของกัมมันตภาพรังสีเป็นกระบวนการที่นิวเคลียสอะตอมที่ไม่เสถียรสูญเสียพลังงานโดยการปล่อยรังสีในรูปแบบของอนุภาคหรือคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า

กฎพื้นฐานของการสลายตัวของกัมมันตภาพรังสีนั้นขึ้นอยู่กับข้อเท็จจริงที่ว่าการสลายตัวคือการเปลี่ยนนิวเคลียสของผู้ปกครองไปสู่นิวเคลียสของลูกสาวเป็นกระบวนการทางสถิติอย่างหมดจดความน่าจะเป็นการสลายตัว (การสลายตัว) เป็นคุณสมบัติพื้นฐานของนิวเคลียสอะตอมและยังคงเท่ากันในเวลา

หน่วย SI ของกัมมันตภาพรังสีคือ Becquerel (BQ) ซึ่งถูกกำหนดให้เป็นอัตราการสลายตัวของการสลายตัวหนึ่งครั้งต่อวินาที (DPS)อีกหน่วย Curie (CI) สามารถกำหนดเป็นอัตราการสลายตัวของ 3.7 x 1010dps

ครึ่งชีวิตสามารถกำหนดได้เป็นช่วงเวลาที่ครึ่งหนึ่งของกัมมันตภาพรังสีได้หายไป (ครึ่งหนึ่งของนิวเคลียสสลายตัว)อะตอมที่เกี่ยวข้องกับการสลายตัวของกัมมันตภาพรังสีเรียกว่าไอโซโทป

กิจกรรมวันที่ 0 สำหรับการป้อนกัมมันตภาพรังสีในวันที่อ้างอิง

มีสามประเภทของการสลายตัวของกัมมันตภาพรังสี: อัลฟ่าเบต้าและแกมมาการสลายตัวเกิดขึ้นเป็นเพราะนิวเคลียสมีโปรตอนมากเกินไปซึ่งทำให้เกิดแรงผลักดันมากเกินไป

เบต้าการสลายตัวเกิดขึ้นเมื่ออัตราส่วนนิวตรอนต่อโปรตอนดีเกินไปในนิวเคลียสและทำให้เกิดความไม่แน่นอนในการสลายตัวเบต้านิวตรอนกลายเป็นโปรตอนและอิเล็กตรอนอิเล็กตรอนจะถูกปล่อยออกมานอกจากนี้ยังมีการปล่อยโพซิตรอนเมื่ออัตราส่วนนิวตรอนต่อโปรตอนมีขนาดเล็กเกินไปประเภทสุดท้ายของการสลายตัวเบต้าเป็นที่รู้จักกันในชื่อการจับอิเล็กตรอนและยังเกิดขึ้นเมื่ออัตราส่วนนิวตรอนต่อโปรตอนในนิวเคลียสมีขนาดเล็กเกินไป

การสลายตัวของแกมม่าเกิดขึ้นเนื่องจากนิวเคลียสมีพลังงานสูงเกินไปนิวเคลียสตกลงสู่สถานะพลังงานที่ต่ำกว่าและในกระบวนการปล่อยโฟตอนพลังงานสูงที่เรียกว่าอนุภาคแกมม่า